SLA of poederbed printtechnologie: hoe kies je?

Tegenwoordig zijn stereolithografie (SLA) en het printen met poeder (SLS of SAF) heel toegankelijk, zowel als je zelf wilt 3D printen of het werk uitbesteedt. De technieken hebben echter elk hun sterke en zwakke punten. Hoe kies je als engineer?

Eerst even de technologie.

Bij SLA (en ook DLP - Digital Light Processing) wordt met licht een vloeibare polymeer belicht. Waar het licht op het materiaal valt, stolt dit. Na het 3D printen moet het onderdeel nog gewassen worden en in een UV-station uitharden. Bij SLA, zoals de industriële Stratasys NEO printers, is een laser de lichtbron. Bij DLP-systemen maakt men gebruik van een digitale lichtbron, die snel kan schakelen. Deze technologie wordt toegepast in de Stratasys Origin One printers, de P3 technologie. Deze technieken lijken dus sterk op elkaar, omdat beide gebruik maken van een photopolymeer. Met beide technieken kan men zeer gedetailleerde werkstukken printen.

Poederbed technologie

Gedetailleerder dan met een poederbed gebaseerd systeem, zoals de SAF H350 machine van Stratasys. Deze werkt met een vloeistof die op het poederbed wordt aangebracht waar materiaal moet hechten. Hierdoor wordt de warmte van de speciale lamp die het poederbed in één keer belicht, beter geabsorbeerd. Met deze machine kan men tot nu toe PA11, PA12 en binnenkort Polypropyleen verwerken, kunststoffen die gangbaar zijn in de spuitgietindustrie. De technologie is relatief snel en daardoor leent de SAF H350 printer zich voor volumeproductie. 

Selectiecriterium 1: detaillering

Hoe kies je tussen deze twee printtechnieken?

Bijvoorbeeld op basis van de detaillering die je nodig hebt.

SLA en DLP 3D printen met een zeer hoge resolutie. De werkstukken zijn zeer gedetailleerd en hebben een glad oppervlak, in tegenstelling tot de werkstukken die van de SAF printer komen. Hier wordt met poeders gewerkt, dat blijft ondanks de hoogwaardige kwaliteit die Stratasys haalt, zichtbaar. 

Selectiecriterium 2: supportstructuur

De poederbedtechnologie heeft als voordeel dat geen supportstructuren nodig zijn. Overhangende delen rusten namelijk op het poederbed. Dat scheelt naderhand veel tijd in het nabewerken. En bij het 3D printen levert het tijd en dus kostenbesparing op. De afwerkingstijd van stukken van een Neo SLA printerkunnen wel tot de helft minder zijn vergeleken met een poederbed printer. 

Selectiecriterium 3: mechanische eigenschappen

Een ander wezenlijk verschil vindt men in de mechanische eigenschappen. SLA / DLP prints zijn bros; daardoor zijn ze minder geschikt voor mechanische toepassingen, bijvoorbeeld als er belastingen op komen. Ook kunnen de materialen onder invloed van licht in bepaalde toepassingen sneller verouderen. De beide nylonsoorten en PP die met de H350 geprint kunnen worden, zijn daarentegen robuuste materialen, die zich heel goed lenen voor eindtoepassingen. De werkstukken die op de SAF H350 worden geprint, zijn heel goed bruikbaar in bijvoorbeeld de machinebouw. 

Afmetingen: amper nog verschil

Qua afmetingen is er tegenwoordig geen verschil meer: Stratasys kan met de NEO zelfs hele grote onderdelen 3D printen, tot 800 bij 800 bij 600 mm. Wel kan men op de SAF H350 meerdere onderdelen combineren in een buildjob. De unieke opbouw van de machine zorgt er namelijk voor dat de nauwkeurigheid van de stukken aan de randen van het bed net zo hoog is als in het centrum. Door in de buildjob veel onderdelen te combineren, daalt de kostprijs per stuk. 

Nabewerkingsstappen

Het nabewerken van de werkstukken is relatief eenvoudig: als eerste stap wordt los poeder verwijderd, daarna kan men eventueel nog zandstralen en zelfs kleuren. SLS en DLP vergen nog de was- en post-curing stap. 

Benieuwd naar welke technologie het beste aansluit op uw toepassingen? Vraag het onze verkoopadviseurs.